Dinsdag 17 september: Laatste dag in Tiberias.

Het was de hele dag heel rustig op straat.
De verkiezingen zijn hier de oorzaak van en het is een harde strijd tussen conservatief en de rest.

En onze laatste dag in Tiberias, morgen vertrekken we naar Jeruzalem.
Met M een aantal zaken te regelen en dan op de ‘snelbus’ naar de hoofdstad.

Zij heeft heel veel voor ons gedaan om het verblijf hier aangenaam te maken en te houden.
Veel vragen beantwoord en oplossingen voor praktische problemen gebracht uit eigen ervaring.

Niet alleen Nederlanders zijn hier in het appartement van de Stichting welkom, zij helpen ook de minderbedeelden/armen een klein beetje naar kunnen.

Wij hebben besloten hen, d.w.z. M en de Stichting, een beetje te helpen.
Omdat wij door omstandigheden hier goedkoop terecht konden doen wij iets terug.

En wat de gemoederen bij ons goed deed was dat vandaag elke chauffeur ons voor ‘vol’ aanzag.
Geen gepensioneerdenprijzen meer en het klinkt vreemd maar dat beviel goed.

De reis naar Arbel National Park volgens plan gemaakt vanmorgen.
We waren er rond 09.30 uur, voelde bloedheet aan en leek bijna levenloos.

Er waren duidelijk twee verschillende ingangen van het park maar nergens een mens te zien.
En geen tekstborden of andere informatie voor bezoekers hoewel de poorten openstonden.

Dus ook geen gedetailleerde plattegrond van het park en wel vragen van ons die nog openstonden.
We besloten op de bonnefooi erop uit te trekken en ons eigen pad te lopen.

Maar wel een beetje eng omdat er geen andere buslijnen langs of op het park uitkomen.
Dus goed dat we de vertrektijden van de bus uit het park naar Tiberias hadden opgeschreven.
In de middag is er slechts een bus terug naar Tiberias!

We liepen een aantal straten door en zagen alleen maar woningen met daaromheen bedrijfsmatige agrarische activiteiten.
Enkele grote melkveebedrijven en veel fruitboomgaarden met olijven, mango’s en citrusfruit.

Enkele heel moderne spiksplinternieuwe woningen naar strak Europees ontwerp, te mooi om waar te zijn.
En oudere woningen, vaak op palen, en overal wel rommelige en verwaarloosde erven.

Opmerkelijk was dat er enkele keren artistieke versieringen op de muren of in de tuinen voorkwamen.
En heel gevarieerde tuinbegroeiingen, veel verschillende struiken en bomen, vaak met bloemen.

Al met al geen vrolijk en opwekkend gezicht, versterkt door het feit dat we er nauwelijks mensen zagen.
Wel een opa op een oude trekker met een jong meisje van ca. 1,5 jaar op een knie, vriendelijk zwaaiend.

Op een bankje tegenover een geasfalteerd sportterrein voorzien van 5 meter hoge omheining,
hebben we vervroegd gegeten en gedronken en zijn we rustig terug gewandeld naar de bushalte.

We besloten na ca. 2 uur de eerstvolgende bus terug te nemen, als die zou langskomen tenminste.
En ja hoor, hij kwam weer langs en de chauffeur wuifde dat hij zo weer kwam om ons op te halen!

Even later kwamen er nog twee jonge Duitse schonen aan die zich ook voor de bus naar Tiberias aanmeldden.
Zij waren hier op vakantie maar met een duidelijke religieuze verbinding zoals ze dat keurig formuleerden.

Om 11.30 uur waren we weer in Tiberias terug, een beetje teleurgesteld.
We hadden ons voorbereid op een flinke klauterpartij, net zoals bij het verblijf onder Kafarnaüm zondag jl..

In de middaguren de financiën op orde gebracht en aangevuld voor het vertrek morgenochtend naar Jeruzalem.
L heeft inmiddels een rood hoofd van het inpakken van haar koffer.       

Nu ga ik hetzelfde doen als zij maar nadat ik de achtergebleven pelgrims in Houten verslag heb uitgebracht per e-mail.
Voor mij al moeilijk en modern genoeg, het zal iets te maken hebben met de leeftijd van een rijpe gepensioneerde.

Als die pelgrims in Houten morgen goed groot nieuws krijgen in Rotterdam dan nemen zij volgend jaar mijn plaats in.
Dat is de bedoeling althans.