Maandag 16 september: 'Oude man', de reis naar hoogste het punt in Tiberias en een dip.

We beginnen met een weggestopt trauma van gistermiddag.
Het kan niet anders omdat er, na goed nadenken, toch hoop is voor mij/ons.

We kochten rond 16.30 uur een kaartje in buslijn 5 naar ons appartement, moegestreden tegen de zon en warmte.
Daar begon de ellende, ik kreeg ca. 50% onbegrijpelijke korting op de prijs van het buskaartje.

En, goed opgevoed maar niet alles aangenomen, ik terug naar de chauffeur om geld terug te geven.
Die werd na mijn verhaal boos: u bent een ‘oude man’ en u beiden kunt als gepensioneerden reizen.
Oeps!

Toen ik dit vertaalde naar Liesbeth lachte ze me uit.
Niet dat de chauffeur ongelijk heeft maar dat hij en Liesbeth dat zomaar durven hardop uitspreken.

Uiteraard begin je met ontkennen en verdringen maar vervolgens ga je er bijna in geloven.
Dat moet je accepteren denk je dan en zoek je naar een passende verklaring, die uitblijft.

En toch klopt het niet want tot nu toe was hij de enige die dit praktisch had gedacht en aangenomen.
Ik geloof dat alle andere chauffeurs die het niet zo zien gelijk hebben, of althans gelijk krijgen van mij.

Vanmorgen op pad naar het hoogste punt van de berg(helling) waarop Tiberias na het jaar 20 is gebouwd.
Een uitdaging sinds de eerste dag dat we hier rondlopen.

De chauffeur op buslijn 9 is ervaren en weet telkens net de ‘kus’ met andere voertuigen te voorkomen.
We klimmen naar ca. 200 meter in 10-15 minuten tijd en zijn niet de enigen die dat willen.

De eigenaar van de buurtsuper wilde ons ook naar het ‘Zwitserse bos’ sturen maar dat hebben we niet eens opgemerkt/gezien.

Bovenop overal rondgekeken en foto’s gemaakt met name van de ‘stad’ onder ons.
En boodschappen gedaan in de supermoderne supermarkt daar, vergeleken met onze buurtsuper down town.

Wat we nodig hadden was onder andere batterijen voor de fotocamera en creamer voor de koffie.
Onze creamer, die opraakt, hebben we na 15 minuten zoeken niet gevonden, mogelijk eerder uit ‘Holland’ geïmporteerd.

Met buslijn 11 weer naar beneden en gewoon genoten van alle plekken waar uitzicht was op de stad.
Maar dat er nergens ‘schermdoek’ of zonneschermen zijn is wel opvallend maar nog niet goed verklaarbaar.

Doorgereden naar het centrum van de stad en ons koffietentje opgezocht, het zal ca. 13.00 uur zijn geweest.
Maar daar was het alleen maar ellende.

De eigenares klaagde over moeilijke klanten om het woord lastig maar niet te hoeven schrijven.
En wat wij zagen bevestigde haar visie, soms is het niet mogelijk het mensen naar de zin te maken.

Maar ook mensen vlakbij haar koffietent kunnen luidkeels schelden en ruzie maken.
Soms om de doorstroming van het verkeer en/of anders omdat ze iets bestellen vanuit hun auto!

En dan bedenk je dat het soms wel goed is als je niet alles verstaat, laat staan begrijpt wat ze bedoelen en zeggen.
Maar gebarentaal, mimiek van het gezicht en toon van de luidruchtige sprekers zeggen soms meer dan 1000 woorden.

En dan de vriendelijke mevrouw die we vorige week dinsdag al hier ontmoet hebben onder het roken van veel sigaretten.
Ze is ernstig ziek, heeft botkanker en kan nauwelijks lopen door zere knieën, die kanker betekent het einde.

Een gekke combinatie, je komt ‘gelukkig naar beneden vanwege een leuk uitstapje boven’, en dan, na twee lekkere broodjes,
deze taferelen en treurige vooruitzichten.  

Weer in ons appartement bijgekomen van de emoties en Liesbeth zoekt naar een laatste uitstapje alhier voor morgen.

We plannen een bezoek aan Arbel Nationaal Park, hier vlakbij, per bus goed bereikbaar en veel natuur.
Inclusief een agrarische kibboets, een soort coöperatie van bedrijven die ongeveer hetzelfde produceren.

We pakken onze boeken en puzzels er nu bij.
En bouwen de avond af richting de nacht, niet onplezierig hoor.